Slavoj Zizek on Iran

Masterclass - day 4 - Notes Towards a Definition of Communist Culture - Populism and Democracy 18 June 2009 Birkbeck College, University of London.

Six days after the announcement of the fraudulent results of the presidential election in Iran

This audio file is taken from: http://backdoorbroadcasting.net/2009/06/slavoj-zizek-masterclass-day-4-notes-towards-a-definition-of-communist-culture/

Slavoj Zizek's new text on Iran

This piece is copyright-free. Please distribute widely.

Link to the French translation in Le Monde: http://www.lemonde.fr/opinions/article/2009/06/27/teheran-en-crise-ou-le-retour-aux-sources-de-la-revolution-de-1979-par-slavoj-zizek_1212498_3232.html

Link to the Greek translation in Eleftherotypia: http://www.enet.gr/?i=news.el.kosmos&id=58062

WILL THE CAT ABOVE THE PRECIPICE FALL DOWN?

Slavoj Zizek

When an authoritarian regime approaches its final crisis, its dissolution as a rule follows two steps. Before its actual collapse, a mysterious rupture takes place: all of a sudden people know that the game is over, they are simply no longer afraid. It is not only that the regime loses its legitimacy, its exercise of power itself is perceived as an impotent panic reaction. We all know the classic scene from cartoons: the cat reaches a precipice, but it goes on walking, ignoring the fact that there is no ground under its feet; it starts to fall only when it looks down and notices the abyss. When it loses its authority, the regime is like a cat above the precipice: in order to fall, it only has to be reminded to look down…

In Shah of Shahs, a classic account of the Khomeini revolution, Ryszard Kapuscinski located the precise moment of this rupture: at a Tehran crossroad, a single demonstrator refused to budge when a policeman shouted at him to move, and the embarrassed policeman simply withdrew; in a couple of hours, all Tehran knew about this incident, and although there were street fights going on for weeks, everyone somehow knew the game is over. Is something similar going on now?

There are many versions of the events in Tehran. Some see in the protests the culmination of the pro-Western “reform movement” along the lines of the “orange” revolutions in Ukraine, Georgia, etc. – a secular reaction to the Khomeini revolution. They support the protests as the first step towards a new liberal-democratic secular Iran freed of Muslim fundamentalism. They are counteracted by skeptics who think that Ahmadinejad really won: he is the voice of the majority, while the support of Mousavi comes from the middle classes and their gilded youth. In short: let’s drop the illusions and face the fact that, in Ahmadinejad, Iran has a president it deserves. Then there are those who dismiss Mousavi as a member of the cleric establishment with merely cosmetic differences from Ahmadinejad: Mousavi also wants to continue the atomic energy program, he is against recognizing Israel, plus he enjoyed the full support of Khomeini as a prime minister in the years of the war with Iraq.

Finally, the saddest of them all are the Leftist supporters of Ahmadinejad: what is really at stake for them is Iranian independence. Ahmadinejad won because he stood up for the country’s independence, exposed elite corruption and used oil wealth to boost the incomes of the poor majority – this is, so we are told, the true Ahmadinejad beneath the Western-media image of a holocaust-denying fanatic. According to this view, what is effectively going on now in Iran is a repetition of the 1953 overthrow of Mossadegh – a West-financed coup against the legitimate president. This view not only ignores facts: the high electoral participation – up from the usual 55% to 85% - can only be explained as a protest vote. It also displays its blindness for a genuine demonstration of popular will, patronizingly assuming that, for the backward Iranians, Ahmadinejad is good enough - they are not yet sufficiently mature to be ruled by a secular Left.

Opposed as they are, all these versions read the Iranian protests along the axis of Islamic hardliners versus pro-Western liberal reformists, which is why they find it so difficult to locate Mousavi: is he a Western-backed reformer who wants more personal freedom and market economy, or a member of the cleric establishment whose eventual victory would not affect in any serious way the nature of the regime? Such extreme oscillations demonstrate that they all miss the true nature of the protests.

The green color adopted by the Mousavi supporters, the cries of “Allah akbar!” that resonate from the roofs of Tehran in the evening darkness, clearly indicate that they see their activity as the repetition of the 1979 Khomeini revolution, as the return to its roots, the undoing of the revolution’s later corruption. This return to the roots is not only programmatic; it concerns even more the mode of activity of the crowds: the emphatic unity of the people, their all-encompassing solidarity, creative self-organization, improvising of the ways to articulate protest, the unique mixture of spontaneity and discipline, like the ominous march of thousands in complete silence. We are dealing with a genuine popular uprising of the deceived partisans of the Khomeini revolution.

There are a couple of crucial consequences to be drawn from this insight. First, Ahmadinejad is not the hero of the Islamist poor, but a genuine corrupted Islamo-Fascist populist, a kind of Iranian Berlusconi whose mixture of clownish posturing and ruthless power politics is causing unease even among the majority of ayatollahs. His demagogic distributing of crumbs to the poor should not deceive us: behind him are not only organs of police repression and a very Westernized PR apparatus, but also a strong new rich class, the result of the regime’s corruption (Iran’s Revolutionary Guard is not a working class militia, but a mega-corporation, the strongest center of wealth in the country).

Second, one should draw a clear difference between the two main candidates opposed to Ahmadinejad, Mehdi Karroubi and Mousavi. Karroubi effectively is a reformist, basically proposing the Iranian version of identity politics, promising favors to all particular groups. Mousavi is something entirely different: his name stands for the genuine resuscitation of the popular dream which sustained the Khomeini revolution. Even if this dream was a utopia, one should recognize in it the genuine utopia of the revolution itself. What this means is that the 1979 Khomeini revolution cannot be reduced to a hard line Islamist takeover – it was much more. Now is the time to remember the incredible effervescence of the first year after the revolution, with the breath-taking explosion of political and social creativity, organizational experiments and debates among students and ordinary people. The very fact that this explosion had to be stifled demonstrates that the Khomeini revolution was an authentic political event, a momentary opening that unleashed unheard-of forces of social transformation, a moment in which “everything seemed possible.” What followed was a gradual closing through the take-over of political control by the Islam establishment. To put it in Freudian terms, today’s protest movement is the “return of the repressed” of the Khomeini revolution.

And, last but not least, what this means is that there is a genuine liberating potential in Islam – to find a “good” Islam, one doesn’t have to go back to the 10^th century, we have it right here, in front of our eyes.

The future is uncertain – in all probability, those in power will contain the popular explosion, and the cat will not fall into the precipice, but regain ground. However, it will no longer be the same regime, but just one corrupted authoritarian rule among others. Whatever the outcome, it is vitally important to keep in mind that we are witnessing a great emancipatory event which doesn’t fit the frame of the struggle between pro-Western liberals and anti-Western fundamentalists. If our cynical pragmatism will make us lose the capacity to recognize this emancipatory dimension, then we in the West are effectively entering a post-democratic era, getting ready for our own Ahmadinejads. Italians already know his name: Berlusconi. Others are waiting in line.

Persian translation:

آیا گربه به دره سقوط خواهد کرد؟

نوشته اسلاوی ژیژک

هنگامی که حکومتی خودکامه به بحران آخرین خود نزدیک می‌شود، مراحل اضمحلالش قاعدتاًً در دو مرحله اتفاق می‌افتد. پیش از فروپاشی نهایی، گسستگی اسرار آمیز به وقوع می‌پیوندد: به یکباره مردم در می‌یابند که بازی تمام شده است، آنها به سادگی دیگر نمی‌ترسند. قضیه فقط این نیست که رژیم مشروعیتش را از دست می‌دهد، بلکه اعمال قدرتش به خودی خود به عنوان واکنشی از سر ناتوانی و ترس تعبیر می‌شود. همه ما با این صحنه کلاسیک کارتونی آشنایی داریم: گربه به پرتگاهی می‌رسد، اما به راه رفتنش ادامه می‌دهد، و این حقیقت را که دیگر زمینی زیر پایش نیست نادیده می‌گیرد؛ فقط هنگامی افتادنش آغاز می‌شود که به پایین نگاه می‌کند و ژرفای دره را می‌بیند. رژیمی که اقتدارش را از دست می‌دهد، شبیه همان گربه بالای پرتگاه است: برای افتادن فقط کافیست که یادش بیاندازید به پایین نگاهی بیاندازد...

در کتاب شاه شاهان، که شرح کلاسیکی از انقلاب خمینی است، ریژارد کاپوشینسکی لحظه دقیق این گسست را نشان می‌دهد: بر سر چهارراهی در تهران، هنگامی که پلیس بر سر تظاهرکننده‌ای داد کشید که حرکت کند و او از جایش تکان نخورد، پلیس شرمنده صرفاً از خیر او گذشت؛ یکی دوساعت بعد، همه تهران این داستان را می‌دانستند و اگرچه درگیری‌های خیابانی هفته‌های متمادی ادامه داشت، همه به نوعی می‌دانستند که بازی دیگر تمام شده است. آیا اکنون هم اتفاق مشابهی در حال وقوع است؟

روایت‌های مختلفی از اتفاقات تهران وجود دارد. برخی در این اعتراضات اوج "حرکت اصلاح‌گرایانه" هوادارغرب را می بینند که در همان جهت انقلابهای "نارنجی" در اوکراین، گرجستان و غیره بود - واکنشی سکولار به انقلاب خمینی. ایشان این اعتراضات را به عنوان نخستین گامها در جهت ایرانی جدید، سکولار و لیبرال دمکرات می بینند که از بنیادگرایی اسلامی آزاد شده است. این تعبیراز سوی شکاکانی خنثی می‌شود که باور دارند احمدی‌نژاد واقعا برنده شده است: او صدای اکثریت است ، در حالی که هواداران موسوی از میان طبقه متوسط و فرزندان نازپرورده آنان می‌آیند. به طور خلاصه می‌گویند: بیایید توهم‌ها را به کناری بگذاریم و با این حقیقت روبرو شویم که، با احمدی‌نژاد، ایران رییس جمهوری دارد که لایق آن است. در مرحله بعد، کسانی هستند که موسوی را به‌خاطر تعلقش به نظام روحانی حاکم رد می‌کنند که تنها قیافه ظاهری‌اش از احمدی‌نژاد بهتر است: موسوی هم قصد دارد برنامه انرژی هسته‌ای را ادامه بدهد، مخالف به رسمیت شناختن اسرائیل است، به علاوه به عنوان نخست وزیر درسالهای جنگ با عراق از حمایت کامل خمینی برخوردار بوده است.

دست آخر، غم‌انگیز ترین این مواضع متعلق به "چپ گرایان" طرفدار احمدی‌نژاد است: مهمترین مسئله برای ایشان استقلال ایران است. احمدی نژاد برای این پیروز شد که برای استقلال کشور ایستادگی کرد، فساد نخبگان سیاسی را نشان داد و سرمایه نفت را درجهت ارتقای درآمد اکثریت فقیر به کار برد - احمدی نژاد واقعی این است ، یا اقلا به ما این‌گونه می گویند، که زیر تصویرمتحجر و منکرهولوکاست که رسانه‌های غربی از او ساخته‌اند، ‌پنهان است. بر اساس این دیدگاه، آنچه اکنون در ایران در حال وقوع است تکرار واقعه برکناری مصدق در۱۹۵۳ است - کودتایی با خرج غربیان برعلیه رییس‌جمهورمشروع و قانونی. مشکل این دیدگاه فقط انکار مستندات نیست: مشارکت بالای راًی‌دهندگان ازمیزان معمول ۵۵ درصد به ۸۵ درصد را فقط می‌توان به عنوان رأی اعتراضی تعبیر کرد. به علاوه،‌ این دیدگاه عدم درک خود را از نمایش اصیل اراده مردم به نمایش می‌گذارد، و قیم مآبانه می‌پندارد که برای ایرانیان عقب‌مانده، همان احمدی‌نژاد مناسب است - اینها هنوز آنقدر به بلوغ نرسیده‌اند که چپ سکولار بر ایشان حکومت کند.


این روایتها، با وجود تعارضات شدیدی که با هم دارند، همگی بر اساس محور تقابل بین تندروهای اسلامی با اصلاح‌گرایان لیبرال غرب‌گرا بنا شده‌اند. به همین دلیل است که نمی توانند جایگاه موسوی را تعیین کنند: آیا بالاخره موسوی اصلاح طلبی با پشتوانه غرب است که به دنبال آزادی فردی بیشتر و بازار آزاد است، یا عضوی از نظام روحانی حاکم که نهایتاً پیروزی‌اش هیچ تأثیر جدی در تغییرطبیعت رژیم ندارد؟ چنین نوسانات فاحشی در این تحلیل‌ها نشانگر آن است که همگی از درک طبیعت حقیقی این اعتراضات عاجزند.


رنگ سبزی که هواداران موسوی اختیار کرده‌اند، فریاد‌های الله اکبری که از پشت‌بامهای تهران در تاریکی شب طنین انداز می‌شود، به وضوح نشان می‌دهد که ایشان این عمل خود را تکرار انقلاب ۱۹۷۹ خمینی می‌دانند، ‌بازگشت به ریشه‌های آن و شرایط پیش از انحراف انقلاب . این بازگشت تنها شامل برنامه‌ها نمی‌شود؛ حتی بیش از آن شیوه فعالیت جمع را مد نظر دارد، اتحاد راسخ مردم، اتفاق نظر و یکپارچگی فراگیرشان، خود-سازماندهی ابتکاری‌شان، شیوه‌های فی‌البداهه‌ برگزاری اعتراضاتشان، ترکیب منحصر به فردخود انگیختگی و نظم اشان، یا آن راهپیمایی تهدید آمیز هزاران-هزارشان در کمال سکوت. ما اینجا با خیزش مردمی اصیلی از طرفداران مغبون‌شده انقلاب خمینی سروکار داریم.

چندین پیامد مهم از این دیدگاه نتیجه می‌شود. نخست، ‌احمدی نژاد قهرمان اسلام‌گرایان فقیر نیست، بلکه یک پوپولیست واقعا فاسد اسلامو-فاشیست است، یک یرلوسکونی ایرانی که ترکیب رفتارهای دلقک‌ مآبانه و اقتدارگرایی سیاسی ظالمانه‌اش حتی اکثریت آیت‌الله‌ها را هم معذب می‌کند. نان پخش کردنهای عوام‌فریبانه‌اش به فقرا نباید ما را بفریبد: پشت سراو نه فقط سازمانهای سرکوب‌گر پلیس ودستگاههای بسیار غربی شده روابط عمومی ، بلکه یک طبقه تازه به‌دوران رسیده ثروتمند قوی ایستاده که در نتیجه فساد رژیم به‌وجود آمده است ( سپاه پاسداران ایران نیروی شبه نظامی طبقه کارگر نیست، بلکه نهادی فوق‌العاده فاسد و قدرتمندترین مرکز ثروت در کشور است).

ثانیاً، باید بتوان تفاوتی مشخص میان دو کاندیدای اصلی مقابل احمدی‌نژاد، یعنی مهدی کروبی و موسوی، قائل شد: کروبی عملاً یک اصلاح طلب است، او اساساً نسخه ایرانی از هویتی سیاسی را ارئه می‌دهد که به همه گروهها قول مساعدت می‌دهد. موسوی کاملا با او متفاوت است:‌ نام او مترادف بازدمیدن در رویایی عمومی است که انقلاب خمینی را به پیروزی رساند. حتی اگر این رویا یک "آرمانشهر" بود، باید در آن آرمانشهر اصیل انقلاب را جستجو کرد. این بدان معنی است که انقلاب ۱۹۷۹ خمینی را نمی‌توان به جریان تندروی اسلامگرایی که قدرت را در دست دارد تقلیل داد - این انقلاب بسی فراتر از آن بود. اکنون زمان به یاد آوردن شور وشوق باورنکردنی سال اول پس از انقلاب است، به همراه انفجار نفس گیر خلاقیت سیاسی و اجتماعی، تجربه‌های تشکیلاتی و بحثهای میان دانشجویان و مردم عادی. این حقیقت که چنین انفجاری باید خاموش می‌شد، گواه آن است که انقلاب خمینی واقعه سیاسی اصیلی بود، یک "گشایش" موقتی که نیروهای بی سابقه تغییر اجتماعی را آزاد می‌ساخت، لحظه‌ای که در آن "هر چیز ممکن به نظر می‌رسید". آنچه به دنبال آن واقع شد، بسته شدنی تدریجی بود که از طریق به‌دست گرفتن کنترل سیاسی توسط نظام اسلامی حاصل شد. به زبان فرویدی،‌ باید گفت حرکت اعتراضی این روزها "بازگشت سرکوب‌شد‌گان" انقلاب خمینی است.

و دست آخر، این بدان معناست که در اسلام پتانسیلی حقیقی وجود دارد - برای یافتن یک "اسلام خوب" لازم نیست به قرن دهم بازگردیم، آن را همین‌جا در مقابل چشمانمان می‌توانیم ببینم.

آینده نامشخص است - بسیار ممکن است آنان‌که بر اریکه قدرتند جلوی انفجار توده‌ها را بگیرند، و گربه ما هم به قعر دره سقوط نکند،‌ بلکه دوباره خود را بر زمین استوار بیابد. در هر صورت، رژیم ایران دیگرنه همان رژیم قبلی، بلکه قدرت خودکامه فاسدی میان بقیه خواهدبود. نتیجه هر چه شود، بسیار مهم است که به خاطر بسپاریم که هم اکنون شاهد واقعه‌ عظیم رهایی‌بخشی هستیم که در قالب جدال میان لیبرالهای غرب‌گرا و بنیاد‌گرایان ضد غرب نمی‌گنجد. اگر واقع‌بینی منفی نگرمان سبب شود ظرفیت درک بعد رهایی بخشی آن را از دست بدهیم، باید گفت که ما در غرب عملا در حال ورود به دوره پسا-دموکراتیکی هستیم که در آن به انتظار احمدی‌نژاد خودمان نشسته‌ایم. ایتالیایی‌ها اکنون نام او را میدانند: برلوسکونی. سایرین هم در صف منتظرند.

from: /bahmanhatefi.blogspot.com

Letter of Support by International Scientific Community

WHERE IS MY VOTE

June 20, 2009

A week ago, Friday June 12, Ahmadinejad was declared the winner of the Iranian presidential election. Immediately after, all other candidates, Moussavi, Karroubi, and even the conservative Rezaei, disputed the official results. So did some people who started several demonstrations to express their anger. More news fueled the suspicion of fraud at an unprecendented scale. On Monday June 15, and to the amazement of the world, millions of people – of all ages, classes, and backgrounds – were in the streets of Tehran demanding another election in what was the biggest demonstration since the revolution in 1979. A week later, despite the threats and beatings issued and ordered by the government, millions of people are still demonstrating, and the movement is growing and spreading to other cities.

Observers might find the situation confusing, since Iran has long been an isolated country and the everyday Iranian is unknown to the outside world. One cannot even prove that there was a fraud. There remains the fact that millions of people are protesting in the streets of Iran. These are traditional, religious, modern, young, old, rich and poor, academics – some of them our colleagues – going out in the streets and risking their lives with a form of innocence in their aims and tactics. Some of them may stand on their roofs at night shouting “God is great” to keep the movement alive. They are braving the power because they insist that the Islamic republic is a republic.

The government is imposing a ban on the foreign press, shutting down all means of communication within their reach, arresting hundreds of prominent activists, politicians and religious figures opposing the results, and terrorising demonstrators. Every day fewer videos and reports escape from Iran. The state media is depicting the protests as incited by the West, accusing the movement of being a party of hooligans and traitors. After a week of uncertainty, the head of the state, Khamenei, just issued yesterday strong and explicit threats against participants in the protests and rallies.

This text is an urgent request to academics to fight the misrepresentation of this movement. This is not only about showing support to the courage and determination of people on the streets of Iran. It also means reaching for the many people in Iran who would like to participate but are frightened or know of the movement only through the state media. It means informing these people of the scale and nature of the movement, and thus widen its support within Iran. To all academics, please sign this appeal to support this movement in its call for a new election and oppose any violent intervention on protesters.

Persian Translation:

31 خرداد 1388

یک هفته پیش در تاریخ جمعه 12 ژوئن احمدی نژاد به عنوان برنده انتخابات ریاست جمهوری ایران اعلام شد. بلافاصله همه نامزدهای دیگر, موسوی و کروبی، و حتا محافظه کاری چون رضایی نتایج رسمی انتخابات را به پرسش کشیدند. انبوهی از مردمی که برای بیان خشم خویش تظاهرات بسیاری به راه انداختند نیز همین نظر را داشتند. اخبار بعدی سوء ظن نسبت به تقلب در مقیاسی بی سابقه را تایید کرد. در روز دوشنبه 15 ژوئن، و در برابر حیرت جهانیان، میلیون ها نفر- از سنین، طبقات و حرفه های گوناگون- به خیابان های تهران ریختند و با برپایی بزرگترین تظاهرات از زمان انقلاب 1979 خواستار انتخاباتی دوباره شدند. یک هفته بعد از این رخداد به رغم همه تهدیدها و حملات عمال حکومت، میلیون ها نفر از مردم هنوز هم در حال تظاهرات اند و جنبش آنان رو به رشد و در حال گسترش به شهرهای دیگر است.

از آن جا که ایران از مدت ها پیش کشوری منزوی بوده است و ایرانیان معمولی برای جهان خارج پدیده ای ناشناحته اند، وضعیت ایران برای ناظران خارجی احتمالا گیج کننده است. حتا نمی توان وجود تقلب را اثبات کرد. اما این حقیقت باقی است که میلیون ها نفر در حال اعتراض اند. اینان افرادی سنتی، دینی، مدرن، جوان، پیر، غنی و فقیر، و برخی از آنان دانشگاهیانی همکار مایند، که به خیابان می روند و با روش ها و اهدافی معصومانه جان خود را به خطر می اندازند. برخی از آنان حتا شاید شب ها به پشت بام خانه هاشان می روند و برای زنده نگه داشتن جنبش فریاد می زنند " الله اکبر" . آنان قدرت حاکم را به چالش می کشند زیرا مصرانه بر این باورند که جمهوری اسلامی یک جمهوری است.

حکومت فعالیت رسانه های خارجی را ممنوع کرده، همه ابزار ارتباطی در دسترس آنان را مسدود کرده، و صدها نفر از فعالان و سیاست مداران و چهره های دینی معترض به نتیجه انتخابات را توقیف و تظاهرکنندگان را مرعوب کرده است. هر روز اخبار و ویدئوهای کمتری از ایران به بیرون درز می کند. رسانه های رسمی این اعتراضات را نتیجه تحریک غرب معرفی کرده و شرکت کنندگان در جنبش را مشتی اراذل و خائن می نامند. پس از یک هفته تردید و دودلی، رهبر حکومتی ایران، خامنه ای، درست دیروز مشارکت کنندگان در اعتراضات و راهپیمایی ها را به شکلی حاد و صریح تهدید کرد.

این متن درخواستی است اضطراری از همه دانشگاهیان برای مبارزه با محدوش کردن این جنبش. مساله فقط حمایت از عزم و شجاعت مردم حاضر در خیابان های ایران نیست. هدف ما در عین حال رساندن صدایمان به گوش بسیاری از ایرانیانی است که مایل به مشارکت در جنبش اند اما می ترسند یا فقط از طریق رسانه رسمی دولت از اخبار جنبش مطلع می شوند. مساله بر سر آگاه ساختن این مردم نسبت به ماهیت و مقیاس این جنبش است تا از این طریق حمایت داخلی از جنبش گسترش یابد. خطاب به همه دانشگاهیان لطفاً این فراخوان را، که هدف اش حمایت از جنبش و خواست آن برای برگزاری مجدد انتخابات و مخالفت با هرگونه سرکوب خشن معترضان است

Dr. S. Aaronson (MIT) – Prof. S. Abramsky (University of Oxford) – Prof. L. Aceto (Reykjavik University) – Prof. J. Afary (University of California Santa Barbara) – Dr. E. Ahrèn (Uppsala University) – Dr. S. Akhavan (University of Skövde) – Dr. M. Alai (Universita di Urbino Carlo Bo) – Dr. G. Alfano (Brunel University) – Dr. R. Alléaume (Télécom Paris Tech) – Dr. S. A. Alyahya (Yale University) – Prof. A. A. Amini (University of Louisville) – Dr. J. Anders (University College London) – Dr. E. Andersson (Heriot-Watt University) – Dr. G. De Angelis (Universidade Nova) – Prof. W. Arendt (University of Ulm) – Dr. P. Arrighi (Université de Grenoble) – Prof. L. Badalucco (Universit di Palermo) – Dr. S. van Bakel (Imperial College London) – Dr. A. Baltag (University of Oxford) – Dr. K. Banaszek (Nicolaus Copernicus University) – Dr. E. Barker (University of Oxford) – Prof. A. Bar-Hen (Université Paris Descartes) – Prof. S. M. Barnett (University of Strathclyde) – Dr. G. Batt (INRIA) – Prof. Roberto Battiston (Università di Perugia) – Dr. A. Bayat (University College London) – Dr. N. de Beaudrap (Universität Potsdam) – Prof. S. Behdad (Denison University) – Prof. P. Bellot (Télécom Paris Tech) – Prof. C. H. Bennett (IBM Research Division) – Dr. C. Berline (CNRS) – Dr. G. Bignami (Italian National Institute of Health) – Dr. S. Bliudze (CEA) – Dr. S. Bouzarovski (University of Birmingham) – Prof. T. Brandes (Technische Universitt Berlin) – Dr. M. Bremner (University of Bristol) – Prof. H. J. Briegel (University of Innsbruck) – Dr. I. Brigandt (University of Alberta) – Dr. D. Browne (University College London) – Dr. M. di Bucchianico (London School of Economics) – Dr. J.-M. Buée (Université Grenoble 1) – Dr. S. Buhmann (Imperial College London) – Prof. A. Bundy (University of Edinburgh) – Prof. P. Buneman (University of Edinburgh) – Dr. F. Buscemi (Cambridge University) – Prof. V. Buzek (Slovak Academy of Sciences) – Prof. L. Cable (University at Albany) – Prof. A. Cabello (Universidad de Sevilla) – Prof. T. Calarco (University of Ulm) – Dr. A. del Campo (Imperial College London) – Dr. N. Cannata (Università di Camerino) – Prof. A. Carbone (Université Pierre et Marie Curie) – Prof. P. Carbone (Università IULM) – Dr. A. Carnevale (Scuola Superiore Sant’Anna Pisa) – Prof. S. Carroll (Caltech) – Dr. D. Cavalcanti (ICFO - Barcelon) – Prof. B. Chandrasekaran (Ohio State University) – Dr. K. Chatzikokolakis (Technical University of Eindhoven) – Prof. H.-E. Chehabi (Boston University) – Dr. J. Cheney (University of Edinburgh) – Dr. J. Cho (Queen’s University) – Prof. C. W. Clark (University of Maryland) – Dr. S. R. Clark (National University of Singapore) – Prof. R. Cleve (University of Waterloo) – Dr. B. Coecke (University of Oxford) – Prof. S. B. Cooper (University of Leeds) – Prof. D. W. Corne (Heriot-Watt University) – Prof. V. Costa (Universit del Molise) – Dr. M. Cramer (Imperial College London) – Dr. P. Crépieux (CNRS) – Dr. S. Croke (Perimeter Institute) – Dr. T. S. Cubitt (University of Bristol) – Prof. P.-L. Curien (Université Paris DIderot) – Prof. H. Dabashi (Columbia University) – Prof. W. van Dam (University of California) – Prof. F. Damiani (Università di Torino) – Prof. V. Danos (University of Edinburgh) – Prof. G. M. D’Ariano (University of Pavia) – Dr. N. Datta (University of Cambridge) – Dr. O. Dahlsten (ETH Zurich) – Prof. P. Degano (Università di Pisa) – Dr. J. Degorre (CNRS) – Dr. J. Desharnais (Université Laval) – Prof. M. Dezani-Ciancaglini (Università di Torino) – Dr. E. D’Hondt (Vrije Universiteit Brussel) – Dr. L. Dixon (University of Edinburgh) – Prof. E. E. Doberkat (Technische Universität Dortmund) – Dr. T. Douglas (University of Oxford) – Prof. D. Dubhashi (Chalmers University) – Prof. E. C. DuBois (UCLA) – Dr. P. Dumais (Université de Montréal) – Dr. R. Duncan (Oxford University) – Prof. J. Eisert (University of Potsdam) – Prof. A. Ekert (University of Oxford) – Prof. H. Emamirad (Poitiers University) – Dr. M. Ericsson (Uppsala University) – Dr. K. Etessami (University of Edinburgh) – Dr. B. Farzad (Brock University) – Prof. R. Fazio (Scuola Normale Superiore) – Dr. A. Farjudian (Aston University) – Dr. F. Farahani (Stockholm University) – Dr. C. Faria (University College London) – Dr. P. Farzam (ICFO) – Dr. J. Feret (INRIA) – Prof. S. Fields (California State University) – Dr. A. Feito (Imperial College London) – Prof. F. Ferreira (University of Edinburgh) – Dr. J. Fitzsimons (University of Oxford) – Dr. S. T. Flammia (Perimeter Institute) – Prof. W. Fontana (Harvard University) – Prof. B. Foroughi (St. Francis Xavier University) – Prof. G. Forti (Universit degli Studi di Milano) – Dr. I. Fuentes-Schuller (University of Hertfordshire) – Prof. E. Fox Keller (MIT) – Dr. E. F. Galvão (University of Federal Fluminense) – Prof. J. Gauntlett (Imperial College London) – Dr. S. Gay (University of Glasgow) – Dr. G. Genoni (University of Milan) – Dr. J. George (University of Toronto) – Dr. J.-F. Gerard (INRA) – Dr. G. Gherardi (University of Bologna) – Prof. F. Giannoni (University of Camerino) – Dr. G. Giuli (Università di Camerino) – Prof. J. C. Gore (Vanderbilt University) – Dr. E. Grace (Imperial College London) – Dr. D. Green (The City University of New York) – Prof. K. Grinnan (Claremont Graduate University) – Dr. D Gross (University of Hannover) – Dr. G. Gualdi (Università di Camerino) – Dr. A. R. Hadaegh (California State University San Marcos) – Prof. S. Hanneton (Paris Descartes University) – Dr. R. Harmer (CNRS) – Dr. A. Harrow (University of Bristol) – Prof. M. Hartmann (Technische Universität München) – Prof. P. Hayden (McGill University) – Prof. R. Heckel (University of Leicester) – Prof. S. Hekimi (McGill University) – Dr. J. Hérisson (INRIA) – Prof. J. M. Henderson (University of Edinburgh) – Prof. L. Hendren (McGill University) – Dr. W. K. Hensinger (University of Sussex) – Prof. T. Hildebrandt (IT University of Copenhagen) – Prof. J. Hillston (University of Edinburgh) – Dr. M. Hirschowitz (CEA) – Mr. T. Hoad (Vice President of University and College Union - University of Oxford) – Dr. M. Horodecki (University of Gdansk) – Dr. S. Hossenfelder (Perimeter Institute) – Dr. S. Hym (Université Lille 1) – Dr. S. Huelga (University of Hertfordshire) – Dr. M. Huth (Imperial College London) – Prof. J. Hutnyk (Goldsmiths) – Dr. C. Horsman (Hewlett-Packard Laboratories) – Prof. R. Imbuzeiro Oliveira (IMPA) – Prof. M. Ivanov (Imperial College London) – Prof. A. Ivakhiv (University of Vermont) – Dr. A. Iwasiewicz-Wabnig (University of Oxford) – Dr. H. Jackman (York University) – Dr. K. Jacobs, (University of Massachusetts) – Prof. H. J. Jensen (Imperial College London) – Dr. D. Jonathan (Universidade Federal Fluminense) – Dr. S. Janssen (Universitè Libre de Bruxelles) – Prof. P. Jorrand (CNRS) – Prof. J.-P. Jouannaud (INRIA) – Prof. R. Jozsa (University of Bristol) – Prof. A. Joyal (UQAM) – Dr. E. Kashefi (University of Edinburgh) – Dr. S. Kedad-Sidhoum (Université Pierre et Marie Curie) – Dr. V. Kendon (University of Leeds) – Dr. A. Kent (Cambridge University) – Dr. I. Kerenidis (CNRS) – Prof. D. Kesner (Université Paris Diderot) – Prof. F. Képes (CNRS) – Dr. F. A. Khavarpour(University of Sydney) – Dr. H. Koeppl (EPFL) – Dr. P. Kok (University of Sheffield) – Dr. R. Krahe (McGill University) – Dr. J. Krivine (IHES) – Prof. M. Kwiatkowska (University of Oxford) – Prof. C. Kurtsiefer (National University of Singapore) – Prof. R. Laflamme (University of Waterloo) – Dr. M. Laforest (Delft University of Technology) – Dr. F. Laviolette (Université Laval) – Prof. M. J. Lechowicz (McGill University) – Dr. M. Leifer (University of Waterloo) – Prof. B. Leimkuhler (University of Edinburgh) – Prof. M. Lein (University of Hannover) – Prof. N. A. Lemos (Universidade Federal Fluminense) – Dr. G. Lenzi (University of Salerno) – Prof. G. Leuchs (Universität Erlangen-Nuernberg) – Dr. D. Leung (University of Waterloo) – Prof. J.-J. Lévy (INRIA) – Prof. L. Libkin (University of Edinburgh) – Dr. L. Loewe (University of Edinburgh) – Prof. G. Longo (CNRS) – Dr. P. van Loock (Max Planck Institute for the Science of Light) – Prof. H. Longino (Stanford University) – Prof. N. Lütkenhaus (University of Waterloo) – Prof. J. F. Lynch (Clarkson University) – Dr. D. Markham (CNRS) – Prof. A. A. Mahdi (Ohio Wesleyan University) – Dr. A.-C. Mailleux (Université catholique de Louvain) – Prof. H. Mairson (Brandeis University) – Dr. M. Mannani (Athabasca University) – Prof. A. Marcone (Università di Udine) – Dr. R. Mardare (Università di Trento) – Prof. M. Marion (UQAM) – Dr. P. Maslowski (Nicolaus Copernicus University) – Prof. S. Mattarei (University of Trento) – Dr. D. Mazza (CNRS) – Dr. P.-A. Mellies (CNRS) – Dr. R. Meier (Carthage College) – Dr. E. Merelli (University of Camerino) – Dr. C. Miniatura (CNRS) – Prof. M. Mislove (Tulane University) – Prof. E. Mjolsness (University of California) – Prof. M. Moaddel (University of Michigan) – Prof. K. Mohammadian (University of Illinois at Chicago) – Dr. M. Mahdian (Yahoo Research) Prof. A. Menezes (University of Waterloo) – Prof. D. Miller (INRIA) – Prof. M. Moaddel (University of Michigan) – Dr. A. Montanaro (University of Bristol) – Prof. C. Moore (University of New Mexico) – Dr. M.-E. Morin (University of Alberta) – Prof. A. Morton (University of Alberta) – Prof. M. Mosca (University of Waterloo) – Prof. M. Murao (University of Tokyo) – Dr. A. Murawski (University of Oxford) – Dr. M. Nabissi (University of Camerino) – Dr. R. Nagarajan (University of Warwick) – Dr. M. Navascues (Imperial College London) – Dr. A. Nayak (University of Waterloo) – Dr. A. G. M. Neves (Universidade Federal de Minas Gerais) – Dr. P. Nicodeme (Ecole polytechnique Palaiseau) – Prof. R. Netz (Stanford University) – Dr. U. Nilsson (Stockholm University) – Dr. R. Nollez-Goldbach (University of Nantes) – Prof. B. Nordstrom (Chalmers University) – Dr. P. Ohberg (Heriot-Watt University) – Dr. K. Ohrlander (Stockholm University) – Dr. A. Olaya-Castro (University College London) – Prof. C.-H. L. Ong (University of Oxford) – Dr. F. Ottone (University of Camerino) – Dr. J. Ouaknine (Oxford University) – Dr. N. Oury (University of Edinburgh) – Dr. M. Owari (Imperial College London) – Prof. C. Palamidessi (INRIA) – Prof. P. Panangaden (McGill University) – Dr. B. Panchapakesan (University of Louisville) – Prof. A. Panconesi (Sapienza Università di Roma) – Prof. M. Parsa (Dartmouth College) – Dr. D. Pavlovic (University of Oxford) – Dr. M. Pedicini (CNR) – Prof. O. Penrose (Heriot-Watt University) – Dr. D. S. Perrien (Vanderbilt University) – Prof. J. Perry (University of California Riverside and Stanford University) – Prof. W. Pham (Vanderbilt University) – Dr. M. Piani (University of Waterloo) – Dr. G. Pigozzi (University of Luxembourg) – Dr. M. Planat (Université de Franche-Comté) – Prof. M. B. Plenio (Imperial College London) – Prof. G. Plotkin (University of Edinburgh) – Dr. P. Policzer (University of Calgary) – Prof. B. Porter (University of Newcastle) – Dr. T. Psychoyou (Université Paris-Sorbonne) – Dr. S. Pumpluen (University of Nottingham) – Dr. O. Radulescu (University of Rennes 1) – Dr. R. Rahimi Darabad (Kinki University) – Prof. D. N. Rahni (Pace University) – Prof. D. V. G. L. N. Rao (University of Massachusetts Boston) – Prof. L. Regnier (Université de la Méditerranée) – Dr. D. Reitter (Carnegie Mellon University) – Prof. R. Renner (Institute for Theoretical Physics Switzerland) – Dr. C. Riba (ENS Lyon) – Dr. M. Roetteler (NEC - Labs) – Prof. L. Roversi (Università di Torino) – Dr. T. Rudolph(Imperial College London) – Dr. C. Russo (University of Salerno) – Prof. P. Y. A. Ryan (University of Luxembourg) – Dr. J. S. Sá Martins (Fluminense Federal University) – Dr. M. Sadrzadeh (University of Oxford) – Prof. B. Sanders (University of Calgary) – Prof. D. Sannella (University of Edinburgh) – Dr. R. Santhanam (University of Edinburgh) – Dr. M. Santos (Universidade Federal de Minas Gerais) – Dr. M. Sappol (National Library of Medicine) – Prof. E. A. Say (California State University) – Dr. L. M. Scarantino (EHESS - France) – Dr. S. Schiaffino (University of Padova) – Prof. W. Schleich (University of Ulm) – Dr. A. M. Schmitter (University of Alberta) – Prof. M. Schoenauer (INRIA) – Dr. L. Sedrez (California State University) – Prof. P. Selinger (Dalhousie University) – Dr. A. Serafini (University College London) – Dr. P. Series (University of Edinburgh) – Dr. S. Severini (University of Waterloo) – Prof. P. Shor (MIT) – Dr. M. P. da Silva (Université de Sherbrooke) – Dr. C. Silberhorn (Max Planck Institute Erlangen) – Prof. L. Smolin (Perimeter Institute) – Dr. P. Sobocinski (University of Southampton) – Dr. K. Sheibani (University of Guelph) – Dr. R. Spekkens (Perimeter Institute) – Dr. L. Staib (Yale University) – Dr. Graham Steel (LSV, CNRS & INRIA & ENS Cachan) – Prof. M. Stefanini (University of Rome) – Prof. A. Steinberg (University of Toronto) – Dr. K. Szacilowski (Jagiellonian University) – Prof. F. Taddei (Université Paris Descartes) – Prof. A. Tapp (Université de Montréal) – Prof. K. Talattof (University of Arizona) – Dr. F. Tarissan (École Polytechnique) – Dr. A. Tavares da Costa Jr (Universidade Federal Fluminense) – Dr. B. M. Terhal (IBM Research) – Dr. M. Terra Cunha (Universidade Federal de Minas Gerais) – Dr. H. Thaler (University of Camerino) – Prof. A. Thiele (Newcastle University) – Prof. M. Tirassa (University of Torino) – Prof. C. Toffalori (University of Camerino) – Prof. N. Tohidi (California State University) – Dr. L. Tortora de Falco (Università Roma Tre) – Dr. P. S. Turner (University of Tokyo) – Dr. F. Valckenborgh (Macquarie University) – Dr. D. Varacca (Université Paris Diderot) – Dr. M. G. Vigliotti (Imperial College London) – Dr. J. Virmani (University of South Florida) – Dr. S. Virmani (University of Strathclyde) – Prof. N. Vitanov (Sofia University) – Prof. B. De Vivo (University of Napoli Federico II) – Prof. P. Wadler (University of Edinburgh) – Dr. J. Walgate (Perimeter Institute) – Dr. D. Wallace (Humber College) – Prof. B. Werner (INRIA) – Prof. R. F. Werner (Technical University of Braunschweig) – Prof. A. Winter (University of Bristol) – Dr. P. M. Wocjan (University of Central Florida) – Prof. R. Wood (Stanford University) – Prof. G Wolters (Universität Konstanz) – Prof. H. Ziai (UCLA) – Dr. M. Zoli (Università di Camerino) – Prof. E. Zucca (Università di Genova)

Open letter of support to the demonstrators in Iran,

Friday 19 June 2009

This morning Ayatollah Ali Khamenei demanded an end to the massive and forceful demonstrations protesting the controversial result of last week's election. He argued that to make concessions to popular demands and 'illegal' pressure would amount to a form of 'dictatorship', and he warned the protestors that they, rather than the police, would be held responsible for any further violence.

Khamenei's argument sounds familiar to anyone interested in the politics of collective action, since it appears to draw on the logic used by state authorities to oppose most of the great popular mobilisations of modern times, from 1789 in France to 1979 in Iran itself. These mobilisations took shape through a struggle to assert the principle that sovereignty rests with the people themselves, rather than with the state or its representatives. 'No government can justly claim authority', as South Africa's ANC militants put it in their Freedom Charter of 1955, 'unless it is based on the will of all the people.'

Needless to say it is up to the people of Iran to determine their own political course. Foreign observers inspired by the courage of those demonstrating in Iran this past week are nevertheless entitled to point out that a government which claims to represent the will of its people can only do so if it respects the most basic preconditions for the determination of such a will: the freedom of the people to assemble, unhindered, as an inclusive collective force; the capacity of the people, without restrictions on debate or access to information, to deliberate, decide and implement a shared course of action.

Years of foreign-sponsored 'democracy promotion' in various parts of the world have helped to spread a well-founded scepticism about civic movements which claim some sort of direct democratic legitimacy. But the principle itself remains as clear as ever: only the people themselves can determine the value of such claims. We the undersigned call on the government of Iran to take no action that might discourage such determination.

Written by Peter Hallward & Alberto Toscano

Signed by:

Noam Chomsky

Slavoy Zizek

Etienne Balibar

Judith Butler

Professor Rada Ivekovic, Collège international de philosophie, Paris.

Alenka Zupancic

Persian translation:

نامه‌ی سرگشاده در حمایت از تظاهرات‌کنندگان ایرانی

جمعه ۱۹ ژوئن ۲۰۰۹ (۲۹ خرداد ۱۳۸۸)

امروز صبح آیت‌الله علی خامنه‌ای خواستار پایان یافتن تظاهرات قدرتمند و گسترده‌‌ای شد که در اعتراص به انتخابات هفته‌ی گذشته صورت می‌گرفت. استدلال وی این بود که کوتاه آمدن در مقابل خواست مردم و فشارهای «غیرقانونی» نهایتاً‌ به «دیکتاتوری» منجر می‌شود و به تظاهرات‌کنندگان هشدار داد که ایشان مسئول خشونت‌های آتی خواهند بود، نه پلیس.

استدلال خامنه‌ای به گوش تمامی کسانی که به سیاست کنش جمعی علاقه‌مند‌ند آشناست چرا که بر منطقی متکی است که اولیای امور با اتکاء بدان از فرانسه‌ی ۱۷۸۹ گرفته تا خود ایران ۱۹۷۹ به مخالفت با عظیم‌ترین جنبش‌های مردمی عصر جدید برخاسته‌اند. شکل‌گیری این جنبش‌ها بدین واسطه بود که اصل را بر این می‌گذاشتند که حاکمیت متعلق به خود مردم است نه دولت یا نمایندگان‌اش. در «منشور آزادی» سال ۱۹۵۵ مبارزان ANC («کنگره‌ی ملی آفریقا» به رهبری نلسون ماندلا) در آفریقای جنوبی چنین می‌گفتند که «هیچ دولتی نمی‌تواند ادعای اقتدار کند مگر آن‌که این اقتدار بر اراده‌ی تمامی ملت متکی باشد.»

نیازی به گفتن نیست که ایرانیان خود باید جهت سیاسی کشورشان را تعیین کنند. با این حال،‌ ناظران خارجی (که شهامت تظاهرات‌کنندگان ایرانی را در هفته‌ی گذشته ستایش می‌کنند) باید یادآور شوند که دولتی که ادعای نمایندگی اراده‌ی مردم‌اش را دارد صرفاً به شرطی می‌تواند این کار را بکند که ابتدایی‌ترین پیش‌شرط‌های شکل‌گیری چنین اراده‌ای را محترم بشمارد: ‌آزادی مردم برای گرد هم آمدن بی‌هیچ مانعی و تشکیل دادن نیرویی کلی و جمعی؛ قابلیتی نامحدود برای بحث و دسترسی به اطلاعات، و به بحث گذاشتن،‌تصمیم گرفتن و به اجرا درآوردن شیوه‌ی عمل.

سال‌های متمادی حمایت خارجی از «ترویج دموکراسی» در بسیاری از کشورهای جهان باعث گسترش بدبینی موجهی نسبت به جنبش‌هایی مدنی‌ شده که ادعای مشروعیت مستقیم دموکراتیک دارند. با این حال، خود این اصل مثل همیشه واضح است: صرفاً مردم می‌توانند ارزش چنین ادعاهایی را تعیین کنند. ما امضاءکنندگان این نامه از دولت ایران می‌خواهیم دست به اعمالی نزند که مانع چنین تصمیمی می‌شود.

The Statement of Spupport by French Academics and Intellectuals

APPEL EN FAVEUR DES DEMOCRATES IRANIENS

Les participants au Colloque « Quel sujet du politique ? », organisé à Paris le 20 juin 2009 par le Collège International de Philosophie, soussignés, suivent avec autant de passion que d’inquiétude l’évolution qui suit les dernières élections présidentielles en Iran. Ils affirment avec force, comme une position de principe, que l’autodétermination et la jouissance des libertés fondamentales importent à la fois au peuple iranien et au monde en quête d’une civilisation politique commune fondée sur la justice et la solidarité.

Toutes les informations disponibles, corroborées par les contradictions mêmes de la communication officielle, montrent que le résultat des élections a fait l’objet d’une manipulation dont l’ampleur reste à déterminer. La revendication d’une annulation des résultats proclamés est donc légitime. Les manifestations pacifiques massives qui l’appuient portent l’espoir d’une démocratisation, dont l’exigence ne peut plus être ignorée par les dirigeants de la République Islamique. A l’inverse, la répression qui s’est engagée et menace de déchaîner une terreur d’Etat, ne peut engendrer qu’un désastre au coût politique et humain très élevé et aux conséquences nationales et internationales incalculables.

L’opinion mondiale doit résister aux tentations de l’instrumentalisation, mais peser de tout son poids en faveur de la démocratie et des démocrates iraniens.

NOM PROFESSION / FONCTION ADRESSE AD LIBITUM SIGNATURE

Persian Translation:

فراخوان حمايت از دموكرات‌هاي ايران

ما امضاكنندگان اين بيانيه و شركت‌كنندگان در همايش ‍»كدام سوژه‌‌ي امر سياسي؟» كه به تاريخ بيستم ژوئن 2009 و به توسط كولژ انترنسيونال دو فيلوزوفي برگزار شد، تحولات ناشي از انتخابات رياست جمهوري در ايران را با علاقه و البته نگراني دنبال مي‌كنيم. قاطعانه و از موضوعي اصولي تأكيد مي‌كنيم كه ابتكار عمل و شادابي برآمده از آزادي‌هاي اساسي، چه براي ملت ايران و چه جهاني در جستجوي فرهنگ سياسي مشترك و مبتني بر عدالت و همبستگي، نقش مهمي دارد.

مجموعه‌ي اطلاعات موجود، كه البته تناقض‌هاي گزارش‌هاي رسمي هم تأييدشان مي‌كند، نشانگر دستكاري در نتيجه‌ي انتخابات است كه هنوز ابعاد آن مشخص نيست. بر اين اساس درخواست ابطال نتايج، درخواستي‌ بر حق است. تظاهرات مسالمت‌جويانه و گسترده‌‌اي كه از اين خواسته حمايت مي‌كند، حاكي از اميدواري به دموكراتيك شدن فضاست و سران جمهوري اسلامي ديگر نمي‌توانند اين مطالبه را ناديده بگيرند. بر عكس، سركوبي كه اعمال شده و بيم آن مي‌رود تا به ترور حكومتي منجر شود، تنها چيزي كه به بار مي‌آورد مصيبتي‌ست با زيان‌هاي انساني و سياسي بسيار زياد و پيامدهاي ملي و بين‌المللي بي‌اندازه. بر افكار جهاني است كه، در عين مقاومت در برابر تلاش‌هايي كه براي استفاده‌ي ابزاري از آن مي‌شود، تمام قد از دموكراسي و دموكرات‌هاي ايراني حمايت كند.

ALBARRAN Juan Université de Salamanque Espagne

ALVES DA FONSECA Marcio Professeur Sao Paulo Brésil

AMALRIC David étudiant en philosophie Paris

BALIBAR Etienne Professeur émérite Université de Paris X Nanterre

BAROSS Zsuzsa Professeur Trent University Canada

BASCOFF Joaquin Ecole des Hautes Etudes en Sciences Sociales Paris

BASTERRA Gabriella Professeur New York University

BAUHARDT Christine Professeure Humboldt Universität Berlin

BERNS Egidius professeur Université de Tilburg Pays-Bas

BIAGIN Alexandra Professeure Paris

BLANC Laura Paris

BRAS Gérard Professeur de philosophie Paris

BRUNO Christoph Artiste Paris

CALOZ TSCHOPP Marie-Claire Professeure Université de Lausanne Suisse

CUSTER Olivia Professeure philosophie Bard College USA

DANASSEGARANE Soubattara Etudiante en philosophie Paris

DIETTE Bruno Consultant Rueil Malmaison France

EDSON Jenna Ecole des Hautes Etudes en Sciences Sociales Paris

FRANCIOLI Psychanalyste Paris

GARNIER Judith professeur ENSAM Paris

GAVILANES Maria Del Pilar Paris

GEORGEL Delphine Educatrice Paris

GERARDIN LAVERGE Mona Etudiante en philosophie Paris

GLASSON DESCHAUMES Ghislaine Editeur Paris

GRATTOLA Claudia Etudiante Paris

GREWAL Kiran Professeur Sydney Australia

GROSSMAN Présidente du Collège International de Philosophie, Paris

GUEISSAZ Colette Professeur en arts plastiques Paris

HAECK Alice Etudiante Paris

HATZFELD Hélène Montreuil

HECQ Patrick Université de Lisbonne Portugal

HILDERMEIER Hilda Etudiante sciences politiques Paris

IRRERA Orazio docteur en philosophie Paris

KORMONEN Ari Philosophie Université de Helsinki Finlande

LABECH Annick Ecole des Hautes Etudes en Sciences Sociales Paris

LEIMBA Mathilde Professeur Paris

LEZRA Jacques professeur New York University

MADAL MERSIN Sara Professeur University of Pennsylvania

MANCHEV Boyan Professeur Paris

MAY Niels Doctorant en histoire moderne, Paris

MOUFFE Chantal Professor, University of Westminster London

MUNIE Suellen Philosophe Paris

NAGLER Gabriela Psychanalyste Paris

NAISHTAT Francisco professeur à l’Université de Buenos Aires Argentine

NEILSON Breit Professeur Sydney Australie

NEYRAT Frédéric Philosophe Lyon France

OLOFF Drina Doctorante Paris

OMNES Efflam Chômeur Paris

OTT Ana Luise Professeure Paris

PAQUETTE Julie Doctorante Ottawa Canada

PARIENTY Olivier Conducteur d’engins Paris

PELLET Michel Paris

PERRIN Evelyne Sociologue Champigny France

PORTILLA Cesar Etudiant Paris

PUEBLA Rodrigo Philosophe Paris

REVEL Judith Professeur Université de Paris I Paris

RITTY Béatrice étudiante en philosophie Paris

ROCCO Annunziata doctorante en études politiques Paris

SEGOUIA Lacoste DFoctorant Paris

SINAPI Michèle Collège International de Philosophie Paris

TERVAHAUTA Sun étudiante Paris

UC Victor Etudiant Paris

VALENTINI Mattia Etudiant Genova Italie

VENGHANS Philipp Etudiant Paris

VIEILLARD Paul Retraité Bourg la Reine France

VILLAS BOAS FILHO Orlando Paris

WOLFF Matias Ecole des Hautes Etudes en Sciences Sociales Paris

ZAOUI Pierre Enseignant Paris